NOSFERATU EGGERSA PRZERAŻA!

Nie pamiętam, kiedy ostatnio jakiś film w kinie wywołał we mnie prawdziwy strach i spowodował, że odskoczyłem na bok. Eggersowi się udało. Gdyż jego Nosferatu nie jest stricte kolejnym remakiem arcydzieła Murnau, ani też następną po Coppoli próbą wiernej adaptacji Stokera. To poniekąd coś nowego. Oczywiście Eggers czerpie garściami ze wszystkiego i tacy wielbiciele postaci Wampira z Transylwanii jak ja będą bawić się wybornie, wyłapując pomniejsze szczegóły. Jednak przede wszystkim jego celem wydaje się stworzyć pełnokrwisty gotycki horror, gdzie wszystko jest na poważnie, a zewsząd czai się przerażające zło. Ten efekt udaje mu się uzyskać dzięki wspaniałej muzyce, genialnej grze ciemnymi kadrami oraz przemyślanej historii, w której nie ma ani grama karykatury, a Wampir jako czyhająca śmierć staje się czymś wyjątkowo prawdziwym. Tutaj też ważne jest jak akuratnie i interesująco udało się trochę zmienić i rozbudować relację między Ellen a Wampirem. I już samo otwarcie filmu sprawia przez to, że mamy ciary z podniecenia faktem, że oglądamy A-R-C-Y-D-Z-I-E-Ł-O, jak również robimy jednocześnie w przysłowie gacie ze strachu, co jest nie do końca tu jeszcze spodziewane. KINO!

Film jest ciężki, gdyż Eggers nie zwalnia w zasadzie ani na moment, sprawiając, że mrok wypełza z każdej szczeliny. Całość przypomina koszmar senny i jeśli damy się w niego poprowadzić, doznania będą nieporównywalne z jakąkolwiek inną grozą, z jaką mieliśmy do czynienia. Jest to niezwykle satysfakcjonująca niespodzianka, gdyż po zwiastunach mimo wszystko myślałem, że Eggers pójdzie jednak w bezpieczniejszą stronę. Myliłem się sromotnie. Mistrz współczesnego horroru udowadnia, że jest pieprzonym geniuszem i odkrywa wszystkie wampiryczne motywy w pewien sposób na nowo, a z pewnością buduje dla nich zupełnie świeży klucz wizualny. To wbija w fotel i robi niesamowite wrażenie. Jeden z moich najlepszych kinowych experienców, szczególnie, że oglądałem na sali z Dolby Digital, więc obraz duży i super jakościowy, a dźwięk porażający w odpowiednich momentach. A ponadto było zupełnie ciemno, nie jak w takim Multikinie czy gdzieś, gdzie muszą się zawsze świecić te oświetlenia ewakuacyjne. Było po prostu idealnie.

Nie jesteście gotowi na ten film! A już w szczególności na Billa Skårsgarda. To dosłownie bestia. Odcina się od wszystkich rozpoznawalnych nam wizerunków Draculi/Nosferatu, tworząc niezapomnianą kreację, która będzie śnić się nam po nocach. Fenomenalna rola! A to nie koniec. Bo drugim niemożliwie wybitnym występem aktorskim okrasza nas tu Lily-Rose Depp. No po prostu aktorskie opus magnum. To, co ona tutaj wyprawia ze swoją twarzą, ze swoim ciałem - trudno uwierzyć, że ona jedynie "gra". Ale nawet poza tą dwójką, która zasługuje na wszystkie nagrody świata, cała reszta obsady również sprawuje się kapitalnie. Nicholas Hoult kontynuuje swą cudowną passę trafionych castów i wraz ze Skårsgadem tworzy niezapomniane sceny w zamku hrabiego Orlocka - oj, będzie się dużo mówiło o pewnej scenie. Willem Dafoe klasycznie nie zawodzi, ale mamy tu również Ralpha Inesona! - o czym ja nie wiedziałem i nawet sobie nie wyobrażacie, jak ucieszyła mnie jego tutejsza obecność. Emma Corrin ma również dla siebie jedną świetną scenę i z tego wszystkiego chyba najmniej zostawiono ciekawej przestrzeni dla Aarona Taylora-Johnsona, ale również jego miło tu zobaczyć i dobrze wpasowuje się on w te ekspresjonistyczne klimaty.

Eggers mnie po prostu wystraszył, uwiódł i zostawił z oderwaną czachą na ziemi, nie wiedzącego, co dalej robić ze swoim życiem. Nosferatu to zupełnie autorskie podejście do motywów z książki Stokera, potwierdzające tylko, że mit Wampira pozostanie nieśmiertelny.

Najlepszy film o wampirach w historii. Jeden z najlepszych horrorów w historii. Czy film roku? Szczerze, zestawienie tego z Diuną to chyba najcięższy filmowy wybór, jakiego się podejmowałem.

Btw CHCĘ JUŻ REWATCH!